عرفی شیرازی
مثنوی ها
شمارهٔ ۹۴: تا برده ام بمدرسه عشق رخت خویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا برده ام بمدرسه عشق رخت خویش دارم وظیفه از جگر لخت لخت خویش مخمور خامشیم فراموش کرده ایم هم عهدهای ساقی و هم روی سخت خویش شاهی که ظلم را بمیانجی عنان دهد تیغ عدوی ملک رساند به تخت خویش مهلت مجو که پیشتر از عهد غنچگی گل باز بسته بود زشاخ درخت خویش گر دولت این بود که بدرویش داده اند باید گریستن جم وکی را به تخت خویش عرفی هنوز مدحت دون همتان کنی ؟ طوفان چو تند شد تو بیند از رخت خویش عرفی شیرازی