عرفی شیرازی
غزل ها
غزل شمارهٔ ۳۹۴: تا برده ام به مدرسهٔ عشق رخت خویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا برده ام به مدرسهٔ عشق رخت خویش دارم وظیفه از جگر لخت لخت خویش مخمور خامشی ام، فراموش کرده ایم هم عهدهای ساقی و هم روی سخت خویش شاهی که ظلم را به میانجی عنان دهد تیغ عدوی ملک رساند به تخت خویش مهلت مجو که بیشتر از عهد غنچه گی گل باز بسته بود ز شاخ درخت خویش گر دولت این بود که به درویش داده اند باید گریستن، جم و کی را، به تخت خویش عرفی هنوز مدحت دون همتان مکن توفان چو تند شد تو مینداز رخت خویش عرفی شیرازی