شیخ فخرالدین عراقی
غزلیات
غزل شماره ۳۰۲: درین ره گر بترک خود بگویی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
درین ره گر بترک خود بگویی یقین گردد تو را کو تو، تو اویی سر مویی ز تو، تا با تو باقی است درین ره در نگنجی، گر چه مویی کم خود گیر، تا جمله تو باشی روان شو سوی دریا، زانکه جویی چو با دریا گرفتی آشنایی مجرد شو، ز سر برکش دو تویی درین دریا گلیمت شسته گردد اگر یک بار دست از خود بشویی ز بهر آبرو یک رویه کن کار که آنجا آبرو ریزد دورویی چو با توست آنچه می جویی به هرجا به هرزه گرد عالم چند پویی؟ نخستین گم کنند آنگاه جویند تو چون چیزی نکردی ؟ گم؟ چه جویی؟ تو را تا در درون صد خار خار است ازین بستان گلی هرگز نبویی پس در همچو جادویی که پیوست میان در بسته بهر رفت و رویی تو را رنگی ندادند از خم عشق از آن در آرزوی رنگ و بویی بهش نه پا درین وادی خون خوار که ره پر سنگلاخ و تو سبویی درین میدان همی خور زخم، چون تو فتاده در خم چوگان چو گویی نیابی از خم چوگان رهایی عراقی، تا به ترک خود نگویی شیخ فخرالدین عراقی