شیخ فخرالدین عراقی
غزلیات
غزل شماره ۱۴۹: گر آفتاب رخت سایه افکند بر خاک
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گر آفتاب رخت سایه افکند بر خاک زمینیان همه دامن کشند بر افلاک به من نگر، که به من ظاهر است حسن رخت شعاع خور ننماید، اگر نباشد خاک دل من آینهٔ توست، پاک می دارش که روی پاک نماید، بود چو آینه پاک لبت تو بر لب من نه، ببار و بوسه بده چو جان من به لب آمد چه می کنم تریاک؟ به تیر غمزه مرا می زنی و می ترسم که بر تو آید تیری که می زنی بی باک برای صورت خود سوی من نگاه کنی برای آنکه به من حسن خود کنی ادراک مرا به زیور هستی خود بیارایی و گرنه سوی عدم نظر کنی؟حاشاک اگر نبودی بر من لباس هستی تو ز بی نیازی تو کردمی گریبان چاک مده ز دست به یک بارگی عراقی را کف تو نیست محیطی که رد کند خاشاک شیخ فخرالدین عراقی