صائب تبریزی
غزل 3001 - 4000
غزل شمارهٔ ۳۷۱۰: ترا کسی که به گلگشت بوستان آرد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ترا کسی که به گلگشت بوستان آرد خط مسلمی باغ از خزان آرد خدا به آن لب جان بخش بخشد انصافی که بوسه ای ندهد تا مرا بجان آرد چو مشرق از نفسش عالمی شود روشن حدیث روی تو هرکس که بر زبان آرد حجاب روی عرقناک یار، نزدیک است که پیچ و تاب به گوهر ز ریسمان آرد نمی کشد ز ره آورد خویشتن خجلت به یوسف آینه آن کس که ارمغان آرد یکی است حرف بزرگان، قیاس کن از کوه که هرچه می شنود بر زبان همان آرد به برگ سبز کند یاد باغبان صائب سخن به اهل سخن هرکه ارمغان آرد صائب تبریزی