صائب تبریزی
غزل 3001 - 4000
غزل شمارهٔ ۳۶۹۵: اگر بهانه طفلان تمام می گردد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
اگر بهانه طفلان تمام می گردد به بوسه هم لب لعل تو رام می گردد امیدها به لبش داشتم، ندانستم که این قدح به چشیدن تمام می گردد به عاشقان سیه روز خنده بیدردی است ترا که صبح بناگوش شام می گردد شوند آدیمان طفل مشرب از پیری درین چمن ثمر پخته خام می گردد تو چون به جلوه زمین را ز باده آب دهی افق به دور زمین خط جام می گردد اگرچه لاغری، از فربهی امید مبر که در دو هفته مه نو تمام می گردد چنین که می پرد از بهر صید چشم ترا ز خاک حرص تو افزون چو دام می گردد کمال نشأه اسنان به مهر خاموشی است خم شراب به خشتی تمام می گردد شود ز تنگ شکر صائب آنقدر گویا که رزق طوطی شیرین کلام می گردد صائب تبریزی