صائب تبریزی
غزل 3001 - 4000
غزل شمارهٔ ۳۴۹۱: تا به تعظیم نهال تو ز جا برجستند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا به تعظیم نهال تو ز جا برجستند سروها یکقلم از پای دگر ننشستند از تماشای تو نظارگیان راست دو عید تا دو ابروی هلال تو به هم پیوستند مزن ای شانه به هم زلف دلاویزش را که درین سلسله بسیار عزیزان هستند می توان کرد عمارت چو شود کعبه خراب وای بر سنگدلانی که دلی را خستند چه خیال است که در روز جزا سبز شوند؟ دانه هایی که درین شوره زمین پا بستند وقت آن صافدلان خوش که ز لبهای خموش پیش یأجوج سخن سد خموشی بستند می برم رشک درین بزم بر آن مشت سپند که به یک ناله جانسوز ز آتش جستند از گدازند درین دایره ایمن صائب چون مه آنان که لب نان فلک نشکستند صائب تبریزی