صائب تبریزی
غزل 3001 - 4000
غزل شمارهٔ ۳۴۰۴: در گنه اشک ندامت ز جگر برخیزد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در گنه اشک ندامت ز جگر برخیزد این سحابی است که از دامن تر برخیزد باده در چشم و دل پاک پریزاد شود قطره چون در صدف افتاد گهر برخیزد به شکر یا به نوای شکرین پیوندد هر که از خاک چو نی بسته کمر برخیزد از حریصان نرود حرص زر و سیم به مرگ تشنه از خواب همان تشنه جگر برخیزد غفلت نفس دو بالا شود از موی سفید سگ محال است که از خواب سحر برخیزد خانه کعبه مقصود سویدای دل است گرد هستی اگر از پیش نظر برخیزد صائب تبریزی