صائب تبریزی
غزل 3001 - 4000
غزل شمارهٔ ۳۴۰۲: دل اگر از سر اخلاص ز جا برخیزد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دل اگر از سر اخلاص ز جا برخیزد خضر چون سبزه ز بوم و بر ما برخیزد آه اغیار دلیل است به محرومی عشق از نشان گرد کی از تیر قضا برخیزد؟ فیض بی پرده تمنا کن اگر اهل دلی چه سعادت ز پر و بال هما برخیزد؟ پیش روشن گهران صحبت ناجنس بلاست به نمک چون رسد از شعله صدا برخیزد شکوه از چرخ مکن تا نکند بنیادت کاین بخاری است کزاو ابر بلا برخیزد شبنم سوخته اش گریه شادی باشد لاله ای کز سر خاک شهدا برخیزد چه امیدست که در عالم نومیدی نیست؟ راه گم کرده ز جا راهنما برخیزد می کند آب دل سوختگان را صائب ناله ای کز جگر خامه ما برخیزد صائب تبریزی