صائب تبریزی
غزل 3001 - 4000
غزل شمارهٔ ۳۳۹۷: در حریمی که گل روی ایاغ افروزد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در حریمی که گل روی ایاغ افروزد خار در دیده آن کس که چراغ افروزد لاله تربتش آتش به ته پا دارد در دل هر که طلب شمع سراغ افروزد می شود فاخته ای جامه مینایی سرو گر چنین ناله گرمم رخ باغ افروزد روزگاری است که در ساغر خورشید، شراب آنقدر نیست که یک ذره دماغ افروزد آن که ترساندم از داغ، به آن می ماند که کسی کوری پروانه چراغ افروزد هر که در مذهب ما غیرت مشرب دارد شب آدینه به میخانه چراغ افروزد انفعالی که ز داغ دل من لاله کشید شرم بادش که دگر چهره باغ افروزد صائب تبریزی