صائب تبریزی
غزل 3001 - 4000
غزل شمارهٔ ۳۱۳۹: زمین و آسمان از ناله من در خروش آمد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
زمین و آسمان از ناله من در خروش آمد نشست از جوش دریا، سینه من تا به جوش آمد نشاط دایمی خواهی، به درد از صاف قانع شو که در دورست دایم جام هر کس درد نوش آمد تو محو رنگ و بویی، ورنه از هر جنبش خاری صریر خامه تقدیر، عارف را به گوش آمد زدست رد مردم آن که می نالد نمی داند که از دست نوازش کوه غم ما را به دوش آمد خرابات مغان پرجوش بود از شور من صائب جهان افسرده شد دیوانه ما تا به هوش آمد صائب تبریزی