صائب تبریزی
غزل 3001 - 4000
غزل شمارهٔ ۳۰۹۵: چه امید برومندی مرا زان سیمتن باشد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چه امید برومندی مرا زان سیمتن باشد؟ که خضر از العطش گویان آن چاه ذقن باشد مرا با خار نومیدی رها کن ای چمن پیرا که شادی مرگ می گردم چو گل در دست من باشد نسیم بی ادب بر گرد بوی گل نمی گردد اگر مژگان بلبل خار دیوار چمن باشد نوازش از کسی جز سیلی اخوان نمی بیند اگر صد سال یوسف در دبستان وطن باشد تو از خاک اجل ز افسردگی بیرون نمی آیی وگرنه جامه احرام مشتاقان کفن باشد پی روپوش در آیینه رو آورده ام صائب مرا چون طوطیان با چون خودی روی سخن باشد صائب تبریزی