صائب تبریزی
غزل 3001 - 4000
غزل شمارهٔ ۳۰۲۸: مرا صد آه یکبار از دل صد چاک می خیزد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مرا صد آه یکبار از دل صد چاک می خیزد به قدر شق سیاهی از زبان خامه می ریزد صفای ظاهر از دل کی زداید زنگ باطن را؟ همان دود از نهاد شمع کافوری سیه خیزد به تردستی زبان خصم را کوتاه کن از خود که خار تر به دامن راهرو را کمتر آویزد سیاهی کی برد رخت سفید از طینت زاهد؟ همان دود از نهاد شمع کافوری سیه خیزد نظر بر صبح دارد گریه شبخیز من صائب که انجم تخم خود را در زمین پاک می ریزد صائب تبریزی