صائب تبریزی
غزل 2001 - 3000
غزل شمارهٔ ۲۹۹۴: به خلوت هر که رخت از حلقه جمعیت اندازد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
به خلوت هر که رخت از حلقه جمعیت اندازد زگرداب خطر خود را به مهد راحت اندازد کسی را می رسد لاف کرم چون چشمه حیوان که نقد جان به دامن خضر را در ظلمت اندازد خطرها باشد از آه ضعیفان سربلندان را که مویی کاسه فغفور را از قیمت اندازد گلوی خویش می مالد به تیغ از کوته اندیشی سپر هر کس که پیش دشمن کم فرصت اندازد ندارم از غریبی شکوه ای از سازگاریها مگر یاد وطن گاهی مرا در غربت اندازد سبک مغزی که از دنیا تن آسانی طمع دارد به راه سیل بستر بهر خواب راحت اندازد به تحریک صبا از جا غبارش برنمی خیزد به خاک تیره هر کس را که خواب غفلت اندازد از ان از گوشه عزلت نمی آیم برون صائب که ترسم سایه بر فرقم همای دولت اندازد صائب تبریزی