صائب تبریزی
غزل 2001 - 3000
غزل شمارهٔ ۲۸۰۴: به زخم کهنه شور از زخمهای تازه می افتد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
به زخم کهنه شور از زخمهای تازه می افتد خمارآلود از خمیازه در خمیازه می افتد محیطی را حبابی چون تواند در گره بستن؟ نگنجد در نظر حسنی که بی اندازه می افتد به دلتنگی قناعت کن که چون افتاد دل نازک به شکر خنده ای چون غنچه از شیرازه می افتد زخط و خال دل برداشتن دشواریی دارد سیاهی بعد ایامی زداغ تازه می افتد زما نتوان به خودداری نهفتن میکشیها را به روی کار زود این بخیه از خمیازه می افتد نه هر کس مصرعی موزون کند مشهور می گردد زصد بلبل یکی صائب بلند آوازه می افتد صائب تبریزی