صائب تبریزی
غزل 2001 - 3000
غزل شمارهٔ ۲۷۷۱: روز روشن می کند چون لاله می دل را سیاه
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
روز روشن می کند چون لاله می دل را سیاه در شب تاریک باید باده روشن کشید بر نیامد از زبردستان کسی با آسمان گوش تا گوش این کمان را آه گرم من کشید پیش ازین می ریختم در ریگ روغن را چو آب این زمان از ریگ می باید مرا روغن کشید از قناعت بیش شد منت پذیریهای من باید از هر دانه اکنون ناز صد خرمن کشید از ملامت ترک نتوان کرد شغل عشق را پا به زخم خار نتوان صائب از گلشن کشید تا ازین ویرانه آن خورشید رو دامن کشید آه میل آتشین در دیده روزن کشید در دل سخت تو را هم نیست، ورنه جذب من بارها آتش زسنگ و آب از آهن کشید صائب تبریزی