صائب تبریزی
غزل 2001 - 3000
غزل شمارهٔ ۲۷۳۷: غنچه این باغ بوی پاره دل می دهد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
غنچه این باغ بوی پاره دل می دهد شاخ گل یادی ز دست و تیغ قاتل می دهد کم نگردد فیض حسن از پرده داریهای شرم شمع در فانوس نور خود به محفل می دهد حاصل زهد ریایی جز کف افسوس نیست دانه چون پنهان شود در خاک حاصل می دهد دامن صدق طلب هرکس که می آرد به دست گام اول پشت بر دیوار منزل می دهد می کشد میدان که دریا را در آغوش آورد موج اگر دامن به دست خشک ساحل می دهد کشتن بی زخم می خواهم، که زخم بی ادب بوسه گستاخانه بر شمشیر قاتل می دهد خون من از بس که با پیکان او جوشیده است در رگ من موج خون بانگ سلاسل می دهد صائب از قید فرنگ عقل می گردد خلاص هر که دین و دل به آن مشکین سلاسل می دهد صائب تبریزی