صائب تبریزی
غزل 2001 - 3000
غزل شمارهٔ ۲۵۹۹: سالکان خودنما قطع بیابان می کنند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
سالکان خودنما قطع بیابان می کنند و اصلان چون آسمان در خویش جولان می کنند گوشه عزلت گلستان است بر ارباب فقر شیر مردان در قفس عیش نیستان می کنند سنگ طفلان است باغ دلگشا دیوانه را پسته ما را به زخم سنگ خندان می کنند طاق ابرویی که من دیدم ازین سنگین دلان قبله را در گوشه گیری طاق نسیان می کنند قسمت ما سینه چاک و دل صدپاره است از همان گلبن که مردم گل به دامان می کنند جلوه رنگین ندارد عاقبت، هشیار باش شهپر طاوس را آخر مگس ران می کنند گر چنین صائب به شور آیند ارباب سخن شور محشر را حصاری در نمکدان می کنند صائب تبریزی