صائب تبریزی
غزل 2001 - 3000
غزل شمارهٔ ۲۵۰۷: شانه چون بر زلف خود آن عنبرین مو می زند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
شانه چون بر زلف خود آن عنبرین مو می زند در بیابان داغهای لاله را بو می زند در تپیدنهای دل عاشق ندارد اختیار بال و پر در شیشه دل آن پریرو می زند همچو مژگان هر که را دل می دهد آن چشم مست بی محابا سینه بر شمشیر ابرو می زند سرو را در حلقه آغوش دارد گرچه تنگ نعل وارون همچنان قمری زکوکو می زند عاشقان پنهان نمی سازند داغ عشق را هر که از فرماندهان شد مهر بر رو می زند از نزول آیه رحمت بود در پیچ و تاب هر که زیر تیغ جانان چین بر ابرو می زند از نظر بازان نگردد حسن اگر صائب تمام گرد مجنون حلقه از بهر چه آهو می زند؟ صائب تبریزی