صائب تبریزی
غزل 2001 - 3000
غزل شمارهٔ ۲۴۹۸: در دل شب هر که جامی از می احمر زند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در دل شب هر که جامی از می احمر زند صبحدم با آفتاب از یک گریبان سرزند وقت رفتن زردرویی می برد با خود به خاک هر که چون خورشید تابان حلقه بر هر در زند بایدش اول به گردن خون صدبلبل گرفت کوته اندیشی که در گلزار گل بر سر زند داغ محرومی بر آرد دود از خرمن مرا شمع چون پروانه را آتش به بال و پر زند ناامیدی را به خود خواند به آواز بلند جز در دل حلقه هر کس بر در دیگر زند آب حیوان شهنشاهان بود اجرای حکم قطره بیهوده در ظلمات اسکندر زند خشک چون موج سراب از شوره زار آید برون غوطه گر لب تشنه دیدار در کوثر زند طی شد ایام جوانی از بناگوش سفید شب شود کوتاه چون صبح از دو جانب سرزند سگ به یک در قانع از درها شد و نفس خسیس حلقه دم لا به هر دم بر در دیگر زند صائب از تیغ زبان هر جا شود گوهرفشان مهر خاموشی به لب شمشیر از جوهر زند صائب تبریزی