صائب تبریزی
غزل 2001 - 3000
غزل شمارهٔ ۲۴۵۲: از سر پر آرزو دل زردرویی می کشد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
از سر پر آرزو دل زردرویی می کشد عاقل از بالای جاهل زردرویی می کشد قسمت دنیا ز اهل آخرت شرمندگی است حق چو شد بی پرده، باطل زردرویی می کشد در پری بیش است خجلت کاسه دریوزه را ماه نو چون گشت کامل زردرویی می کشد آبروی خاکساری از گهر افزونترست بحر پرگوهر ز ساحل زردرویی می کشد رنگ در خونم نماند ازبس که کاهیدم زعشق صید من از تیغ قال زردرویی می کشد چون چراغ صبح می میرد برای خامشی بس کز آن رو شمع محفل زردرویی می کشد شرم همت بین که با بخشیدن سربی دریغ همچنان از داس، حاصل زردرویی می کشد می کند پیوند بی نسبت عزیزان را ذلیل برگ سبز از دست سایل زردرویی می کشد نیست تا آیینه، هر زشتی بود صائب نکو از دل آگاه، غافل زردرویی می کشد صائب تبریزی