صائب تبریزی
غزل 2001 - 3000
غزل شمارهٔ ۲۴۲۲: بس که دل افسرده زین دریای پرنیرنگ شد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بس که دل افسرده زین دریای پرنیرنگ شد چون صدف هر قطره آبی که خوردم سنگ شد تا رهم در عالم بی منتهای دل فتاد آسمان چون حلقه فتراک بر من تنگ شد بوریای فقر پیش مردم بالغ نظر از شکوه بی نیازیهای من اورنگ شد داشت چون طوطی نهان در زنگ، خودبینی مرا چشم پوشیدم ز خود، آیینه ام بی زنگ شد خاکیان را رحمت حق می کند پاک از گناه سیل با دریا به اندک فرصتی یکرنگ شد صائب تبریزی