صائب تبریزی
غزل 2001 - 3000
غزل شمارهٔ ۲۲۰۶: تا سپهر کبود سیارست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا سپهر کبود سیارست سینه آیینه دار زنگارست گوشه امن، سینه هدف است پله عافیت سر دارست سبزه در دست و پای افتاده است خار، بالانشین دیوارست خر عیسی به گل فرو رفته است دور دجال برق رفتارست خاکساری حصار عافیت است کوتهی پشتبان دیوارست اعتبار از میان چو برخیزد بیضه مور، مهره مارست از تف آه آسمان سیرم کهکشان همچو نبض بیمارست دهن صبح پر ز خون شفق چون نگردد، که راست گفتارست دام گردون به خاک پوسیده است یک رم آهوانه در کارست تو ملایم نگشته ای صائب ورنه سیر سپهر هموارست صائب تبریزی