صائب تبریزی
غزل 2001 - 3000
غزل شمارهٔ ۲۱۵۵: کیفیت می با لب شکرشکن توست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
کیفیت می با لب شکرشکن توست نقلی که می از خویش برآرد دهن توست کرده است شکرخند به شیرین دهنان تلخ این شور که در پسته شکرشکن توست در دیده ما حاشیه گلشن رازست خطی که به گرد لب رنگین سخن توست سروی چو تو این سبز چمن یاد ندارد پیراهن گل، تر ز قماش بدن توست از غیرت پیچ و خم آن موی میان است هر تاب که در زلف شکن بر شکن توست هر چند خط سبز بود آیه رحمت چون سبزه بیگانه گران بر چمن توست از موی شکافان جهان است سرآمد این تیغ زبانی که نهان در دهن توست خورشید کز او نعل فلکهاست در آتش پروانه پر سوخته انجمن توست بر دوزخیان میوه فردوس حرام است دندان هوس کند ز سیب ذقن توست صائب طمع بوسه ز دلدار فضولی است زان لقمه بکش دست که بیش از دهن توست صائب تبریزی