صائب تبریزی
غزل 2001 - 3000
غزل شمارهٔ ۲۱۱۴: خمخانه افلاک تهی ساخته ماست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
خمخانه افلاک تهی ساخته ماست دیری است که این میکده پرداخته ماست آن گوهر نایاب که در بحر نگنجد در سینه غواص نفس باخته ماست سیلاب خس و خار وجودست جهان را رازی که نهان در دل بگداخته ماست یک سرو به آزادی ما نیست درین باغ از صبح ازل این علم افراخته ماست بس چشمه که از دیده خورشید گشاید نوری که در آیینه پرداخته ماست با همت ما روی زمین دامن خالی است برداشته نه فلک انداخته ماست رنگینی دارست ز بیباکی منصور رعنایی سرو از نظر فاخته ماست صبحی که ازو شور در آفاق فتاده است فردی ز بیاض نفس باخته ماست هر چند کسی نیست به افتادگی ما از چرخ مگویید، که انداخته ماست صائب که بر او نغمه طرازی است مسلم خون در دلش از ناله بگداخته ماست صائب تبریزی