صائب تبریزی
غزل 2001 - 3000
غزل شمارهٔ ۲۱۰۷: ماهی که ز پرتو به جهان شور درانداخت
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ماهی که ز پرتو به جهان شور درانداخت پیش رخت از هاله مکرر سپر انداخت با گوشه دل غنچه صفت ساخته بودم بوی تو مرا همچو صبا دربدر انداخت در دیده صاحب نظران موی زیادم زان روز که چشم تو مرا از نظر انداخت تا دامن محشر نتوان دوخت به سوزن مژگان تو چاکی که مرا در جگر انداخت فریاد که شیرین سخنی طوطی ما را مشغول سخن کرد و ز فکر شکر انداخت آن را که به دولت نتوانیش رساندن مانند هما سایه نباید به سر انداخت صائب شدم آسوده ازین کارگشایان تا کار مرا عشق به آه سحر انداخت صائب تبریزی