صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۹۸۵: هر کس بیاض گردن او را ندیده است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هر کس بیاض گردن او را ندیده است افسانه ای ز صبح قیامت شنیده است آفاق محو قد قیامت خرام اوست این مصرع بلند به عالم دویده است آب حیات، خشک بود در مذاق او هر کس به مستی آن لب میگون مکیده است جز سبز تلخ من که برآورده است خط تیغ سیاه تاب به جوهر که دیده است خونی که مشک گشت دلش می شود سیاه زان سفله کن حذر که به دولت رسیده است معیار آرمیدگی مجلس است شمع تا دل بجاست وضع جهان آرمیده است صائب ز برگریز برد فیض نوبهار چون غنچه هر که سر به گریبان کشیده است صائب تبریزی