صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۸۹۴: بیم و امید در دل اهل جهان پرست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بیم و امید در دل اهل جهان پرست هر جا که رنگ و بوست بهار و خزان پرست دندان ما ز خوردن نعمت تمام ریخت ما را همان ز شکوه روزی دهان پرست از چشم کور، قطره اشکی است بی شمار گر ذره ای است مردمی از آسمان، پرست نان خسان به خشکی منت سرشته است زان لقمه الخدر که در او استخوان پرست بلبل گلوی خویش عبث پاره می کند گوش گل از ترانه آب روان پرست با خامشان بود در و دیوار هم سخن چون بی زبان شوی همه جا همزبان پرست از فیض عشق، روی زمین گوش به گوش از گفتگوی صائب آتش زبان پرست صائب تبریزی