صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۸۷۹: آن بلبلم که باغ و بهارم دل خودست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آن بلبلم که باغ و بهارم دل خودست آن طوطیم که آینه دارم دل خودست دستم نمی رسد به گریبان ساحلی زین بحر بیکنار کنارم دل خودست هر مشکلی که بود گشودم به زور فکر مانده است عقده ای که به کارم دل خودست چون ماه چارده به سر خوان آفتاب پیوسته رزق جان فگارم دل خودست از دیگران چراغ نخواهد مزار من کز سوز سینه شمع مزارم دل خودست از شرم نیست بال و پر جستجو مر چون باز چشم بسته شکارم دل خودست فارغ ز نور عاریه چون چشم روزنم خورشید و ماه لیل و نهارم دل خودست صائب به سرمه دگران نیست چشم من روشنگر دو دیده تارم دل خودست صائب تبریزی