صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۸۵۹: میگون لبی که مست و خرابم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
میگون لبی که مست و خرابم سرچشمه ای که سیر ز آبم کند کجاست؟ دریادلی که از قدح بی شمار می فارغ ز فکر روز حسابم کند کجاست؟ عمری است تا ز جسم گرانجان در آتشم سیل سبکروی که خرابم کند کجاست؟ کرده است تلخ دیده بیدار عیش من شیرین فسانه ای که به خوابم کند کجاست؟ چون لاله شد دلم سیه از تنگنای شهر دشتی که خوش عنان چو سرابم کند کجاست؟ چون گل ز هرزه خندی بیجای خود ترم سوز محبتی که گلابم کند کجاست؟ بند زبان من شده در بزم وصل، هوش پیمانه ای که رفع حجابم کند کجاست؟ لرزان ز سردسیر صباحت رسیده ام حسن برشته ای که کبابم کند کجاست؟ صائب سخن رسی که درین قحط سال هوش گوشی به فکرهای صوابم کند کجاست؟ صائب تبریزی