صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۸۱۷: ستاره سوخته عشق را پناهی نیست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ستاره سوخته عشق را پناهی نیست در آفتاب قیامت گریزگاهی نیست به داغ کهنه و نو، روز و شب شود معلوم به عالمی که منم آفتاب و ماهی نیست دل رمیده من وحشی بیابانی است که جز زبان ملامت در او گیاهی نیست اگر چه آه ندارند در جگر عشاق نگاه حسرت این قوم کم ز آهی نیست فغان که در نظر اعتبار لاله رخان شکسته رنگی عاشق به برگ کاهی نیست شکفته باش که قصر وجود انسان را به از گشادگی جبهه پیشگاهی نیست چگونه بال فشانم به کهکشان صائب؟ مرا که قوت پرواز برگ کاهی نیست صائب تبریزی