صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۷۳۵: کجا ز دایره عشق، حسن بیرون است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
کجا ز دایره عشق، حسن بیرون است؟ سیاه خیمه لیلی ز آه مجنون است مسیح سوزن خود گو به هرزه تیز مکن که چشم آبله ما به خار هامون است شکوه سنگدلان زور عشق می خواهد به قصر بردن شیرین نه کار گلگون است به دست موی شکافان کسی اسیر مباد همیشه زلف ز سودای شانه مفتون است به دست بد گهران داد بوسه گاه مرا دلم ز غیرت تبخال او پر از خون است ز خرمی مژه بر هم نمی توانم زد شبی که پنجه اطفال اشک گلگون است سبب مپرس تهیدستی مرا صائب گناه سرو همین بس بود که موزون است صائب تبریزی