صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۷۰۶: به آه برق عنان من آسمان تنگ است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
به آه برق عنان من آسمان تنگ است که بر خدنگ قضا، خانه کمان تنگ است جنون فضای بیابان عشق می خواهد رباط عقل به این لشکر گران تنگ است به گوشه دل ما چون بر توانی برد؟ که بر غزال تو صحرای لامکان تنگ است چگونه بلبل ما زان چمن برون نرود که از هجوم صفا جای باغبان تنگ است سیاه خانه نشینان لامکان دشتیم به خیل حشمت ما عرصه مکان تنگ است زبان ز عهده گفتار چون برون آید؟ بر این محیط سبکسیر، ناودان تنگ است به قدر وسع معاش است خلق را میدان عجب نباشد اگر خلق مفلسان تنگ است شکنج زلف تو دست کدام دل گیرد؟ به زایران حرم، راه نردبان تنگ است کدام نعمت الوان به این رسد صائب؟ که تنگ روزیم و یار را دهان تنگ است صائب تبریزی