صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۶۸۴: به دل چو کوه، گران گر چه این کهن دیرست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
به دل چو کوه، گران گر چه این کهن دیرست غنیمت است که سیلاب ما سبکسیرست دلی که بال و پر همتش نریخته است اگر چه در ته خاک است، آسمان سیرست مرا به میکده عزم شکست توبه رساند رسد به نیت خود هر که نیتش خیرست ز نقش خود نتواند گذشت کوته بین اگر به کعبه رود بت پرست، در دیرست به خود نیامدن اهل عشق تنبیهی است که آشنایی خود، آشنایی غیرست ز قلقل بط می عارفی شود آگاه که با خبر چو سلیمان ز منطق الطیرست مدار چشم اقامت ز دولت دنیا که سایه پر و بال هما سبکسیرست جواب آن غزل است این که آذری فرمود که ناامید مباشید، عاقبت خیرست صائب تبریزی