صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۴۱۲: ریخت دندان و هوای می و پیمانه بجاست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ریخت دندان و هوای می و پیمانه بجاست مهره برچیده شد و بازی طفلانه بجاست دل سیاه است اگر گشت بناگوش سفید پا اگر نیست بجا، لغزش مستانه بجاست خارخاری به دل از عمر سبکرو مانده است مشت خار و خسی از سیل به ویرانه بجاست آسیا گر چه برآورد ز بنیادش گرد هوس نشو و نما در گره دانه بجاست نسبت شوق به هجران و وصال است یکی رفت ایام گل و شورش دیوانه بجاست یار نوخط شد و آغاز جنون است مرا شمع خاموش شد و گرمی پروانه بجاست چشم من بر در و دیوار حرم افتاده است نگذارند مرا گر به صنمخانه، بجاست گر چه در خواب گران عمر سر آمد صائب همچنان رغبت شیرینی افسانه بجاست صائب تبریزی