صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۳۶۷: از جهان تلخ نتوان با درشتی کام یافت
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
از جهان تلخ نتوان با درشتی کام یافت کز زبان چرب، تشریف شکر بادام یافت تنگدستی مایه امیدواری شد مرا بهله با دست تهی تا از میانش کام یافت بیقراری باعث آرامش دل شد مرا آنچنان کز جنبش گهواره طفل آرام یافت شانه را هرگز ز زلف پر شکن روزی نشد این گشایشها که دل از حلقه های دام یافت بود تا بر تن سر منصور بی آرام بود آخر از دار فنا سر منزل آرام یافت نقش شد در دیده ام ناساز چون موی زیاد تا عقیق از رهگذار ساده لوحی نام یافت کامجویان را نگردد روزی از بوس و کنار شوق عاشق لذتی کز نامه و پیغام یافت نام شاهان از اثر در دور می باشد مدام جم بلند آوازگی صائب ز فیض جام یافت صائب تبریزی