صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۳۴۲: تا دل آزاده برگ عیش در دامن نداشت
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا دل آزاده برگ عیش در دامن نداشت رعشه باد خزان، دستی بر این گلشن نداشت خار صحرا زیر پایش بستر سنجاب بود در بساط خویش تا مجنون ما سوزن نداشت در غریبی از لباس سلطنت شد کامیاب در وطن هر کس چو ماه مصر پیراهن نداشت خاکساری ها به فریاد غبار ما رسید ورنه دست کوته ما بخت آن دامن نداشت می دهد کیفیت می، جلوه خون حلال از سر خاک شهیدان سر گران رفتن نداشت حسن بیباک تو مغرورست، ورنه هیچگاه پرتو خورشید ننگ از دیده روزن نداشت روح را داغ عزیزان نعل در آتش نهاد ورنه تا صد سال آهنگ سفر از تن نداشت روح را داغ عزیزان نعل در آتش نهاد ورنه تا صد سال آهنگ سفر از تن نداشت بود بی می مست دل دایم درون سینه ام گوهر شب تاب هرگز حاجت روغن نداشت چهره عیب نهان خویش را صائب ندید هر که از زانوی خود آیینه روشن نداشت صائب تبریزی