صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۲۲۲: وقت آن کس خوش که با مینای می خرم نشست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
وقت آن کس خوش که با مینای می خرم نشست تا میسر بود در بزم جهان بی غم نشست مصحف رویش ز خط تا هم لباس کعبه شد بر فلک از هاله مه در حلقه ماتم نشست شمع ماتم بود امشب شیشه می بی رخت بر رخ ساغر چهار انگشت گرد غم نشست! نان جو خور، در بهشت سیر چشمی سیر کن گرد عصیان بهر گندم بر رخ آدم نشست شیشه می تکیه بر زانوی ساقی کرده است؟ یا مسیح خوش نفس بر دامن مریم نشست می شود از شعله حسن بتان یاقوت آب حیرتی دارم که چون بر روی گل شبنم نشست؟ تا کدامین تشنه بر ریگ روان مالید آب خوش غبار کلفتی بر چهره زمزم نشست برنمی خیزد به سعی آستین صائب ز جای در چه ساعت بر رخ زردم غبار غم نشست؟ صائب تبریزی