صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۹۷۳: عشرت روی زمین در چرب نرمی مضمرست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
عشرت روی زمین در چرب نرمی مضمرست رشته هموار را بالین و بستر گوهرست می روند از جا سبک مغزان ز دنیای خسیس برگ کاهی کهربای حرص را بال و پرست تا نسوزد آرزو در دل نگردد سینه صاف سرمه بینایی آیینه از خاکسترست زینت ظاهر کند محضر به خون خود درست حلقه فتراک طاوس خودآرا از پرست مهر بر لب زن که چون منصور با این باطلان هر که گوید حرف حق بی پرده، دارش منبرست می خلد در دیده ها دستی که از ریزش تهی است خشک چون گردد رگ ابر بهاران نشترست می گشاید هر که چون ناخن گره از کار خلق می کند نشو و نما هر چند تیغش بر سرست بر چراغ ما که می میرد برای خامشی سایه دست حمایت آستین صرصرست بی خموشی در حریم قرب نتوان بار یافت حلقه را از هرزه نالی جای بیرون درست دیده بیدار، صائب می برد فیض از جهان هر چه مینا جمع می سازد برای ساغرست صائب تبریزی