صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۹۴۷: رفت تا مجنون ز دشت عشق مردی برنخاست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
رفت تا مجنون ز دشت عشق مردی برنخاست مرد چبود، می توانم گفت گردی برنخاست زان مسلم شد به گردون دعوی مردانگی کز زمین سفله پرور، هم نبردی برنخاست درد تنهایی غبارم را بیابانگرد ساخت بهر تسکین دل من اهل دردی برنخاست عشق تردست ترا نازم که در هر جلوه ای کرد ویران یک جهان دل را و گردی برنخاست ابر پیری گشت بر بام و درت کافور بار وز دل سنگ تو صائب آه سردی برنخاست صائب تبریزی