صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۸۱۰: گمراه کند غفلت من راهبران را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گمراه کند غفلت من راهبران را چون خواب، زمین گیر کند همسفران را بی بهره ز معشوق بود عاشق محجوب روزی ز دل خویش بود بی جگران را در کوه و کمر از ره باریک خطرهاست زنهار به دنبال مرو خوش کمران را چون صبح مدر پرده شب را که مکافات در خون جگر غوطه دهد پرده دران را ز آتش نفسان نرم نگردد دل سختم این سنگ کند خون به جگر شیشه گران را اکسیر شد از قرب گهر گرد یتیمی از دست مده دامن روشن گهران را هر نامه که انشا کنم از درد جدایی مقراض شود بال و پر نامه بران را با دیده حیران چه کند خواب پریشان؟ صائب چه غم از شور جهان بی خبران را؟ صائب تبریزی