صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۸۰۲: در زلف مده راه دگر باد صبا را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در زلف مده راه دگر باد صبا را زین بیش ملرزان دل آسوده ما را از آینه و آب شود حسن دو چندان در چهره خوبان بنگر صنع خدا را در زلف تو گردید دل خون شده ام مشک سازد سفر هند، سیه رنگ حنا را با نار چه حاجت بود آنجا که بود نور؟ از شمع مکن تیره مزار شهدا را گفتار ز کردار به معراج برآید از دست گشاده است پر و بال، دعا را در دیده ما خاک نشینان قناعت قدر پر کاهی نبود بال هما را بی مغز، سبکتر شود از سنگ ملامت از کوه، بلنگر نتوان کرد صدا را هر سو مرو ای دیده که چون از حرکت ماند رو در حرم کعبه بود قبله نما را صائب به جز از جبهه واکرده تسلیم مانع نشود هیچ سپر تیر قضا را صائب تبریزی