صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۷۹۵: وقت است جوش باده زند لاله زارها
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
وقت است جوش باده زند لاله زارها میگون شود ز لاله لب جویبارها طوفان لاله از سر دیوار بگذرد گردد نهفته در گل بی خار، خارها زرین تر از بساط سلیمان شود زمین ریزد ز بس شکوفه به هر سو نثارها گردد گل پیاده ز نشو و نما سوار وز جوش گل، پیاده نماید سوارها از خون لاله و نفس گرم نوبهار آید به جوش چون خم می کوهسارها نوخط شود زمین چو بناگوش گلرخان دست نگار بسته شود شاخسارها چون فوج طوطیی که هوا گیرد از زمین بالد به خود ز نشو و نما سبزه زارها گل چیدن احتیاج نباشد که می شود از جنبش نسیم پر از گل کنارها هرگز گمان نبود که با این فسردگی آرد به جوش، دیگ مرا این شرارها خواری گل همیشه بهاری است بی زوال عزت بود رهین خزان و بهارها ای وای بر نظارگیان، گر درین چمن می بود رنگ بست، گل اعتبارها در لقمه موی را نتوان دید تیره شب در فقر، خوشگوار بود ناگوارها صائب قدم شمرده نهد بر بساط گل در پای رهروی که شکسته است خارها صائب تبریزی