صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۷۸۹: رحمت گرفته روی ز گرد گناه ما
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
رحمت گرفته روی ز گرد گناه ما آیینه تیره روز ز روی سیاه ما هر قطره ای که در صدف ابر رحمت است چون مهره گل است ز گرد گناه ما بر جسم آنقدر که فزودیم همچو شمع شد مایه زیادتی اشک و آه ما ما چون حباب، تشنه محویم ازین محیط سهل است موج اگر برباید کلاه ما ما در رکاب جذبه توفیق می رویم رطل گران چگونه شود سنگ راه ما؟ چون بحر در کشاکش موج است مضطرب روی زمین ز ریگ روان گناه ما ما را غلط به لشکر اصحاب فیل کرد از دور دید کعبه چو کوه گناه ما! داریم چشم آن که شود روز بازخواست سر پیش پا فکندن ما، عذر خواه ما صائب که را گمان که سیه مست غفلتی در شاهراه توبه شود خضر راه ما؟ صائب تبریزی