صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۷۴۷: افتادگی برآورد از خاک دانه را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
افتادگی برآورد از خاک دانه را گردنکشی به خاک نشاند نشانه را آن بلبلم که دیدن بال شکسته ام از آب چشم دام کند سبز دانه را کو جذبه ای که تا نفس از دل برآورم خاشاک گردباد کنم آشیانه را در پیری از سرشک ندامت مدار دست بشکن به آب صبح، خمار شبانه را ما را بهم مزن به زبردستی ای سپهر کز موی درهم است خطر، دست شانه را ترسم به عجز حمل نمایند، اگر نه من شرمنده می کنم به تحمل زمانه را از زاهدان خشک حدیث گهر مپرس کز بحر نیست بهره به جز خس کرانه را در خود گمان منزلتی هر که را که هست بر صدر اختیار کند آستانه را وحشت کند ز خود دل روشن، چه جای خلق یک تن، هزار تن بود آیینه خانه را با نیک و بد چو آینه یکسان سلوک کن کاین زخم ها ز موی شکافی است شانه را صائب صبور باش که در روزگار ما از دست داده اند عنان زمانه را صائب تبریزی