صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۷۳۷: مشمر ز عمر خود نفس ناشمرده را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مشمر ز عمر خود نفس ناشمرده را دفتر مساز این ورق باده برده را با زاهد فسرده مکن گفتگوی عشق تلقین نکرده است کسی خون مرده را تخمی که سوخت، سبز نگردد ز نوبهار افسرده تر کند می گلگون فسرده را بپذیر عذر باده کشان را، که همچو موج در دست خویش نیست عنان، آب برده را اندیشه کن ز باطن پیران که چون چنار هست آتشی نهفته به دل سالخورده را صائب نظر به سیب زنخدان یار نیست دندان به پاره های دل خود فشرده را صائب تبریزی