صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۷۰۹: پوشیده گر به زلف کنی روی خویش را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
پوشیده گر به زلف کنی روی خویش را آخر چسان نهفته کنی بوی خویش را؟ بی اختیار بوسه بر آیینه می زنی گر بنگری به دیده من روی خویش را ریزد ز عطسه مغز غزالان چین به خاک گردآوری اگر نکنی بوی خویش را شیرازه هزار دل پاره پاره است از شانه تار و مار مکن موی خویش را جوهر بس است سبزه شمشیر آبدار زحمت مده به وسمه دو ابروی خویش را صائب تبریزی