صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۶۴۷: رساند ابر به جایی گهرفشانی را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
رساند ابر به جایی گهرفشانی را که برد کوه غم از سینه ها گرانی را درین دو هفته که در آتش است نعل بهار مده چو لاله ز کف جام ارغوانی را مدار دست ز تعمیر دل درین موسم که ریخت لاله و گل رنگ شادمانی را زمین چو خضر اگر سبزپوش شد چه عجب که کرد ابر سبیل آب زندگانی را زنار و پود رگ ابر و رشته باران بساط عیش شد آماده کامرانی را یکی است آمدن و رفتن سبکروحان عزیزدار ریاحین بوستانی را بهار از گل و لاله است بر جناح سفر مده ز دست رکاب سبک عنانی را چو نیست یک دو نفس بیش زندگی چون صبح به خوشدلی گذرانید زندگانی را مرا به عالم بالا دلیل شد چون خضر چه فیضهاست زمین های آسمانی را نشاط فصل بهار اینقدر نمی باشد ز سر گرفت همانا جهان جوانی را ترا که پای طلب نیست همچو سنگ نشان نگاه دار سر راه کاروانی را بود همیشه جوان صائب آن که دریابد زمان دولت عباس شاه ثانی را صائب تبریزی