صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۶۱۹: ز درد و داغ محبت سرشته اند مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ز درد و داغ محبت سرشته اند مرا در آفتاب قیامت برشته اند مرا دل از مشاهده من کباب می گردد به آب چشم یتیمان سرشته اند مرا فنای من به نسیم بهانه ای بندست به خاک با سر ناخن نوشته اند مرا چگونه سبز شود دانه ام، که لاله رخان به روی گرم، مکرر برشته اند مرا ز من به نکته رنگین چو لاله قانع شو که از برای درودن نکشته اند مرا به کار بخیه زخمی نیامدم هرگز ازین چه سود که هموار رشته اند مرا؟ غنیمت است که کارآگهان عالم غیب به حال خویش چو صائب نهشته اند مرا صائب تبریزی