صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۵۶۳: تا چه گل ریشه دوانیده در اندیشه ما
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا چه گل ریشه دوانیده در اندیشه ما؟ که رگ ابر بهارست رگ و ریشه ما کوه قاف از سپرانداختگان است اینجا که دگر تیغ شود پیش دم تیشه ما؟ پایکوبان به سردار رود خود حلاج پنبه بردارد اگر از دهن شیشه ما پنجه عجز گشاید ز دل سنگ گره می کشد آب خود از مغز گهر ریشه ما آرزو در دل ما بر سر هم ریخته است می رود برق، نفس سوخته از بیشه ما از دعای قدح آید به سلامت بیرون غوطه گر در جگر سنگ زند شیشه ما سخن سخت نگوییم به دشمن صائب نیست چون سنگدلان دلشکنی پیشه ما صائب تبریزی